Charakterystyczną cechą niemieckiej kultury politycznej jest przyporządkowanie poszczególnym partiom kolorów, które mają symbolizować bądź odzwierciedlać ich tożsamość, rys ideologiczno-światopoglądowy lub historię. Są one powszechnie używane w przestrzeni publicznej do identyfikacji ugrupowań politycznych, ich prezentacji graficznej (np. w sondażach) czy wręcz stosowane zamiennie zamiast nazw partii. Kolor czarny przypisany jest chadekom (CDU i CSU) ze względu na kojarzenie ich z konserwatyzmem i chrześcijaństwem. Czerwony to tradycyjnie kolor ruchu robotniczego i socjalizmu, używany już od końca XIX wieku przez partie socjalistyczne i socjaldemokratyczne. W Niemczech powiązany jest z SPD oraz – w ciemniejszym odcieniu – z Lewicą (Die Linke). Zielony kolor oznacza ochronę środowiska i przypisany jest partii Zielonych, a żółty – kojarzony z liberalizmem – FDP. Barwy niebieskiej używa z kolei Alternatywa dla Niemiec (AfD), ma ona symbolizować jej konserwatywno-liberalny światopogląd.
Specyfiką niemieckiej sceny politycznej jest ponadto nadawanie koalicjom nazw według barw partii ją tworzących. Przykładowo rząd Olafa Scholza, w którego skład wchodziły SPD, Zieloni i FDP, określany był powszechnie koalicją świateł drogowych, a gabinety tworzone przez chadeków i socjaldemokratów są nazywane czarno-czerwonymi. Co więcej, niektóre sojusze określa się nazwami państw, jeśli barwy partii je tworzących odpowiadają flagom – przykładami są: Jamajka (CDU–Zieloni–FDP), Kenia (CDU–SPD–Zieloni) czy Niemcy (CDU–SPD–FDP). Określenia te są powszechnie stosowane nie tylko przez media, lecz także przez samych polityków. (MK)
