Budowanie obrazu rusofobicznych państw jest jednym z instrumentów budowania neoimperialnej tożsamości politycznej Rosjan.

Po piętnastu latach rządów Putina Rosja staje wobec wyczerpania modelu gospodarczego, opartego na dochodach z surowców energetycznych.

Obecnie na terytorium Syrii, a w mniejszym stopniu również Iraku, walczy kilka tysięcy wychodźców z państw postsowieckich.

Zmiana władzy na Kremlu będzie równoznaczna z upadkiem reżimu Kadyrowa oraz reaktywacją haseł niepodległościowych w Czeczenii.

Projekt Południowego Korytarza Gazowego przekształca się w element geopolitycznej rywalizacji, którego los zależy nie tylko od Azerbejdżanu.

Uwypuklając zagrożenia informacyjne i nadając im wymiar militarny, autorzy doktryny wojennej FR zarysowują kontury koncepcji walki informacyjnej.

Kryzys na rosyjskim rynku finansowym obnażył skalę narastających od kilku lat problemów gospodarczych Rosji.

Rozdźwięk pomiędzy frazeologią a realnym postępowaniem Kremla dowodzi, iż „projekt konserwatywny” ma charakter czysto instrumentalny.